Herkavelingen

Het polderland. Land dat ooit water was, maar eeuwen geleden meter voor meter door de mens werd veroverd. Moerassen verdwenen, rivieren werden rechtgetrokken en dijken opgeworpen. Elke gegraven sloot trok een lijn in een landschap dat zich ontvouwde als het raster van de toekomst – ontworpen en gevormd door mensenhanden. Een woest landschap werd een cultuurlandschap dat eigendom werd van de overheid of van particulieren. Het werd verkaveld, herkaveld, steeds weer opnieuw.

In de afgelopen eeuw onderging dit landschap opnieuw een ingrijpende transformatie. Weer greep  de mens in.  Sloten werden straten. Op pleinen klinkt nog vaag de echo van verdwenen weilanden. En elektriciteitshuisjes staan als molens in een modern polderlandschap. De lijnen van wegen, de contouren van gebouwen en de schaduwen op muren vormen samen de voortzetting van het landschap ooit was. Het is een herzien landschap – ontworpen, gebouwd en in stand gehouden ten dienste van de mens.

Maar hoe blijvend is dit landschap? Zal dit land altijd stad blijven? Of komt er opnieuw een moment van herschikking? En als dat gebeurt, wie grijper er dan in? De mens – of de natuur?